Op 23 april vond er in de vesting een historisch moment plaats. Nadat de Bosschenaren, die geen tol meer wilden betalen aan het Hollandse stadje Heusden, de Maas verlegden, is de spanning tussen beide altijd voelbaar gebleven. Geïnspireerd door het Jeroen Bosch jaar ontstond de behoefte om de strijdbijl tussen beide steden na meer dan 500 jaar te begraven.
De voorbereidingen hebben twee jaar in beslag genomen.
Ik kan me zo voorstellen dat het idee is ontstaan in het hoofd van een gepassioneerde historicus. Met zijn enthousiaste verhaal wist hij een groep mensen te raken, die met elkaar aan de slag gingen om hun jongensdroom te verwezenlijken. Nadat de droom onder het genot van een aantal pintjes, die horen bij de Brabantse gezelligheid, vorm had gekregen, werden de verantwoordelijkheden verdeeld. Ongetwijfeld zijn er duizend en één dingen geweest die geregeld moesten worden. Variërend van het zoeken naar sponsoren, het gebruiksklaar maken van de kanonnen en het werven van honderden figuranten. Zeker is dat het verhaal van de Vrede van Heusden steeds opnieuw verteld werd.
Inmiddels wonen we vijf jaar in de vesting en voelen we ons meer dan betrokken bij het wel en wee van ons stadje. Op 23 April betekende dit dat we onze auto, zoals gevraagd, na 12.00 uur niet meer verplaatsten en... daar hield het eigenlijk wel mee op.
We hebben ons niet aangemeld als figurant, geen kanonnen helpen versjouwen, geen tenten opgebouwd, zelfs niet eens gesponsord. Wel hebben we ongelooflijk genoten van het maritieme spektakel. Het was niet alleen geweldig om naar te kijken, maar dit soort evenementen zijn een belangrijk onderdeel van het leefbaar houden van een klein stadje, waar winkeliers moeite hebben het hoofd boven water te houden. Voor ons als inwoners erg belangrijk, want wonen in een stadje zonder voorzieningen is wel het laatste dat we willen.
Wat de vrede van Heusden betreft zijn we op de route naar eigenaarschap blijven steken bij betrokkenheid, met een piepklein stapje naar verantwoordelijkheid.
Wel hebben we het verhaal verder verteld, want Heusden voelt echt als ‘ons stadje’.
Zo hadden we wel de geneugten, maar niet de lasten, waardoor we ons een klein beetje zwartrijders voelden.
De day after, terwijl de vloot al weer lang en breed vertrokken was, hebben we eigenaarschap getoond door het vuil in de straat, dat naast de prullenbak lag, op te ruimen. En hebben we ons voorgenomen dat, als de vrede opnieuw getekend gaat worden, we absoluut meer eigenaarschap zullen nemen!
Meer lezen over eigenaarschap en zwartrijden?
Betrokken raken, verantwoordelijkheid krijgen, eigenaarschap nemen